Nieuwe Keizersgracht Amsterdam

De Jodenbuurt

Olea europaea

De olijfbomen

Pyrus

Over de peer

Cardozo

Nog een naam verklaard

Ik woon in Pereira

Stad in Colombia

Calmeijer eiland

Krakatau

Ik woon op Rodrigues

Eiland

Berthe Verdonck

toespraak als 'jongere'

Polenreis 2008

Auschwitz Comité

Lakens

Hygiëne van de vrouw

Ex Libris Elsa d'Oliveira

Engelien Reitsma-Valença

Herdenking bevrijding Auschwitz 2009

Op 25 januari 2009 werd in het Wertheimpark in Amsterdam de herdenking gehouden door het Auschwitz Comité waarbij het 'Nooit meer Auschwitz' krachtig doorklonk in de speeches. Voorzitter Jacques Grishaver, burgemeester Job Cohen en rabbijn Sonny Herman werden dit keer bijgestaan door een telg van onze familie, Berthe. Wij zagen het als een grote eer dat zij hiervoor is gevraagd. Ze deed het heel goed, luid en duidelijk.

Zij legde de nadruk op de noodzaak om als derde generatie alles eraan te willen doen om de 4e, de 5e en de latere generaties door te geven wat er is gebeurd met mensen in Auschwitz (als symbool voor de ergste ellende), herdenken is en blijft nodig.

Hierdoor vervult zij ons (de 2e generatie) met trots:

Ons stokje wordt zo langzamerhand doorgegeven...

AMSTERDAM, NATIONALE AUSCHWITZ HERDENKING,
ZONDAG 25 JANUARI 2009
BERTHE VERDONCK

Ook ik sta vandaag stil bij de verschrikkingen die plaats hebben gehad lang voor mijn geboorte, of voordat mijn ouders zelfs maar geboren waren.
Ik behoor dus tot de zogenaamde 3e generatie.
Natuurlijk heb ik de verhalen gehoord en heb ik de films gezien, maar het blijft moeilijk om me een voorstelling te maken wat er toen is gebeurd en welke invloed het heeft, en heeft gehad.
Wat heb ik en wat hebben mijn leeftijdsgenoten eigenlijk nog met de Holocaust te maken?
En heeft het herdenken daarvan voor mij, voor ons, nu na al die jaren nog zin?

Afgelopen november ben ik samen met mijn moeder, mee geweest met de jaarlijkse Polenreis van het Nederlands Auschwitz Comité.
In zes dagen tijd hebben wij vier kampen bezocht, waaronder Auschwitz-Birkenau en Sobibor.
De indruk die dat op mij heeft gemaakt, was verpletterend.
Het is bizar om rond te lopen op een vlakte die zo ver je kunt kijken vol heeft gestaan met barakken, waaruit slechts een enkeling is teruggekeerd.
De fysieke ontberingen en de vernederingen die mensen daar hebben moeten ondergaan zijn van een orde die ik mij niet kan voorstellen en eigenlijk ook niet wíl voorstellen.
En dan heb ik het nog niet eens over de aantallen mensen.
We mogen dit nooit vergeten.
Ook al zal het nooit te bevatten zijn, wat mensen elkaar aan kunnen doen, alleen maar omdat ze zijn wie ze zijn.
Iedere dode was een persoon, een mens, een mens met een naam, net zoals u en net zoals ik.

We mogen dus nooit vergeten; we moeten, na al die jaren, blijven herdenken en stil blijven staan bij de verschrikkingen van toen.
We moeten ervan blijven leren.
En het is aan ons – de 3e  generatie - om ervoor te zorgen dat de 4e, de 5e, maar ook alle generaties daarna zich zullen blijven herinneren wat er toen is gebeurd.

Een enkele foto staat in het fotoboek Auschwitz Comite, zie het fotoboek.